Wystawa „Terra incognita, Aqua explicata” do końca sierpnia
Jeszcze do końca sierpnia w sali wystaw czasowych Muzeum Porcelany oglądać można wystawę prac dwójki wrocławskich artystów, wykładowców Akademii Sztuk Pięknych i. E. Gepperta we Wrocłąwiu – dr Marty Sienkiewicz i Piotra Romińskiego, zatytułowaną „Terra incognita, Aqua explicata”.
Piotr Romiński, artysta ceramik, urodzony w 1967 roku w Nysie, w roku 1996 ukończył studia na Wydziale Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, uzyskując dyplom w pracowni prof. Ireny Lipskiej-Zworskiej, aneks z zakresu konserwacji ceramiki w pracowni prof. Stanisława Szyby. Obecnie pracuje na Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu w Katedrze Konserwacji i Rekonstrukcji Ceramiki i Szkła. Zajmuje się ceramiką unikatową, rysunkiem, konserwacją obiektów ceramicznych, zarówno archeologicznych, jak i nowożytnych, odtwarzaniem dawnych sposobów wypału ceramiki oraz zapomnianych technik ceramicznych.
Brał udział w ponad 110 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą oraz 13 indywidualnych. Stypendysta tygodnika Polityka za rok 2004.
Brał udział w ponad 110 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą oraz 13 indywidualnych. Stypendysta tygodnika Polityka za rok 2004.
Marta Sienkiewicz, jest artystą szklarzem, witrażystą i konserwatorem witraży. Pracuje również w technice „fusingu” oraz w technikach mieszanych, projektuje aranżacje wnętr.
Inspiracji do pracy twórczej dostarczają jej podróże; stara się zatrzymać chwile poprzez zaklęcie ich w obrazy skomponowane z wyrwanych z kontekstu elementów rzeczywistości. Maluje nastroje miejsca i czasu światłem i szkłem, dobierając starannie barwy, faktury i transparentność szklanych tafli. Witraże uzupełnia szczegółami szlifowanymi, piaskowanymi, grawerowanymi, aplikacjami innych materiałów oraz przede wszystkim malowanymi technikami witrażowymi.
Zajmuje się również konserwacją witraży, stara się zgodnie ze sztuką konserwacji i, próbując jednocześnie odgadnąć intencje autora, ocalić cudze „zapiski” twórcze od zapomnienia, zniszczenia czy powolnej degradacji. W zależności od pochodzenia, przeznaczenia pierwotnego czy czasem wtórnego, zastosowania oraz technik użytych do wykonania witraży próbuje elastycznie dostosować sposób i zakres konserwacji i restauracji do stanu obiektu i jego przyszłej ekspozycji.
Inspiracji do pracy twórczej dostarczają jej podróże; stara się zatrzymać chwile poprzez zaklęcie ich w obrazy skomponowane z wyrwanych z kontekstu elementów rzeczywistości. Maluje nastroje miejsca i czasu światłem i szkłem, dobierając starannie barwy, faktury i transparentność szklanych tafli. Witraże uzupełnia szczegółami szlifowanymi, piaskowanymi, grawerowanymi, aplikacjami innych materiałów oraz przede wszystkim malowanymi technikami witrażowymi.
Zajmuje się również konserwacją witraży, stara się zgodnie ze sztuką konserwacji i, próbując jednocześnie odgadnąć intencje autora, ocalić cudze „zapiski” twórcze od zapomnienia, zniszczenia czy powolnej degradacji. W zależności od pochodzenia, przeznaczenia pierwotnego czy czasem wtórnego, zastosowania oraz technik użytych do wykonania witraży próbuje elastycznie dostosować sposób i zakres konserwacji i restauracji do stanu obiektu i jego przyszłej ekspozycji.